ஓடெடுத்து வந்தவனை ஓடாக்கி வைத்துள்ளே
வீடெடுத்து நின்ற விமலனவன் – ஏடெடுத்துப்
பாடென்றான் சிந்தை பரிமளித்தான் என்நெஞ்சக்
காடெல்லாம் பாட்டுக் கனல்.
கனலூதி ஊதிக் கனிவான ஆவி
புனலாக வீழும் பொழுது – மணலாய்
எதிர்கொண் டழைத்தென்னை ஏந்தியவன் மார்பில்
நதியான தென்ன நயம்.
நயம்தான் மனது வசப்பட்டால் நாத
லயம்தான்ஆ னந்த லஹரி – குயவனவன்
மண்ணைச் சுடுவது மண்பானை ஆவதற்கே
எண்ணத்தி லும்நெருப்பை ஏற்று.
ஏற்றுக்கொண் டால்தென்றல் ஏந்திக்கொண் டால்தீபம்
கூற்றைக் குலைக்கும் தவம்மூச்சுக் – காற்றிடைய
ஊற்றெடுக் கின்ற உயிரமுதம் உள்ளுணர்வின
ஆற்றாமைக் கேற்ற அரண்
அரண்மனை வாசல் திறந்த(து) அமைத
சரவிளக் காய்வர வேற்கத் – தருமம
அருகில் அழைக்க அடியெடுத்து வைத்தேன
கருவம் அழித்த கனவு
கனவுகன வென்று கதைசொன்ன தெல்லாம
நினைவுத் திரையில் நிகழ – மனத
சுனையாகக் கண்கள் சுமையாக இன்னும
புனையாத வேடம் புகல்
புகலவனே புன்மையிருள் போயகல வந்த
பகலவனே வட்டப் பரிதி – தகதகக்கும்
வானம் அவனே வளிசுழற்சி யும்,அவனே
ஞானத்துக் கென்ன நடிப்பு.
ஞானத்துக் கென்ன நடிப்பு கறிசுமக்கும்
ஏனத்துக் கேது பசியென்னுள் – மோனம்
குடைய விரிந்தகுடை கள்ளப் புலன்கள்
மிடைந்தபாய் இல்லையிந்த மெய்.
மெய்ஞானம் என்றைக்கு மேவுமிந்த மெய்யுள்ளே
பைந்நாகம் என்று படமெடுக்கும் – தெய்வங்க
ளின்தாகம் என்றைக்குத் தீரும் குருவருளால்
என்புருகிப் போவதென் றோ.
என்றோ உடைந்தகரு மேகத்தின் ஓசையினை
இன்றைக்கும் கேட்க இசைப்பவன் – அன்றைக்கே
கண்டு முடியாத காட்சியெலாம் கண்விளிம்பில்
கொண்டுவந் தானென் குரு.
|
குருநாதன் அந்தக் குறுமுனியின் பேரன்
அருகோடி வந்த அமரன் – சருகாய்க்
கிடந்தஎனை வெண்ணிலவுக் கீற்றாய் அணிந்தான்
விடமுண்ட கண்டனென வே.
வேய்ங்குழலுக் குள்நான்கு வேதம் உயிர்த்ததென
மேய்கறவைக் கூட்டம் மிரண்டுவர – ஆயர்கோன்
லீலையெல்லாம் உள்ளுணர்வி லேநிகழ வைத்தான்விண்
போலவிரிந் தேன்நானப் போது.
போது மலராகிப் புன்னகைக்கும் வானமிதழ்
மீது பனித்து மெருகூட்டும் – நாதனென்
சிந்தை மலர்வித்துத் தேனமுதம் பெய்துள்ளே
வந்தமர்ந் தானமர வாழ்வு.
வாழ்கையொரு சின்ன வடிகால் புரியாத
போக்கில் அலையும் புலன்களுடன் – யாக்கை
மனமென்று மாயச் சகடம் உருட்டிக்
கனவென்று கண்மலரு மாம்.
ஆம்கனவு தானென் றறிந்துகொண்டேன் ஆனாலும்
நீநான் எனவே நிலைகுலைந்தேன் – நானான
துண்மை உருவின்மை உன்மத்தம் ஆனஉயிர்க்
கண்மையிங் கானந்த மே
ஆனந்தம் என்குரு அன்பு ததும்புமொளி
வானந்தப் பிள்ளை மனமொரு – ஞானத்
திகிரியாய் வந்து திசைகள் அமைத்துப்
பகிர்ந்துகொண்டான் தன்னையென் பால்.
பால்மணக் கும்நெஞ்சு நூல்மணக் கும்சிந்தை
வேல்விடுக் கும்விழிகள் வேதாந்த – ஆலமரம்
கீழமர்ந் தேமௌன கீதை உரைத்தவனா
ஏழைக் கிரங்கிவந் தான்.
வந்ததொரு ஜோதி வளையம் சுடராகி
நின்றதொரு தூய்மை நிலையமதைக் – கண்டவுடன்
வெந்து மடிந்து விழுந்த மனத்துக்குச்
சொந்தங்கள் எங்குண்டு சொல்.
சொல்லூற வைத்துச் சுவைகவிதை ஆக்கியென்
உள்ளூற நிற்கும் அனலூற்றை – மெல்லக்
கிளறிவிட் டான்கிளர்ந்த கீதப் புனலில்
முளறியென வந்தான் முளைத்து
முளைத்த நிலவில் முயல்போல் தெரியும்
வளைந்தமனத் தின்சலன மாயம் – கலைத்துக்
களையெடுக்க வந்தான் கடவுளென நின்றான்
தளையுடைய வைத்த தவம்.
|
